Week 13 ’25: Atelierbezoek Gert Jan Slotboom | Gezien: Museum Belvédère | Zelfportretten

Week 13 2025 zoals meegemaakt door Edward Kobus. Met een atelierbezoek aan Gert Jan Slotboom, museumbezoek aan museum Belvédère en een setje zelfportretten van ondergetekende.

Ik mocht deze week bij de kunstschilder Gert Jan Slotboom op bezoek. Zijn schilderwerk is indrukwekkend. Mueseaal. Monumentaal. Er is het niveau van werken dat ontzag inboezemt. Maar wat zijn werk in de kern zo interessant maakt is de betekenis.

Beschouwingen zonder oordeel
Nu is die betekenis geen opgelegde. Slotboom geeft zijn kijkers de ruimte om zelf betekenis te geven aan wat hij aandraagt. Maar bij de meesterschilder zelf komt het wel ergens vandaan. Een mensbeeld dat niet al te optimistisch is. Volgens hemzelf is het (voor hem) welhaast onmogelijk om vrolijker werk te maken.

Toch stemt het werk van slotboom mij niet somber. Integendeel. Het feit dat Gert Jan Slotboom bestaat en de ruimte heeft om te reflecteren op het mens zijn en thema’s als macht en dood te verkennen geeft mij hoop.

Bovenal is zijn serie ‘Ecce Homo’, waarin de mens centraal staat, volgens mij een getuigenis van een diepe liefde voor mensen.

Wat ik meeneem van mijn bezoek:
Investeer tijd in techniek;
Werk vanuit je hart, wees waarachtig;
Streef continu naar verbetering.

Sfeerimpressie atelier Gert Jan Slotboom

Bekijk ook de website van Gert Jan SLotboom voor meer informatie over zijn werk.

Gezien: Museum Belvédère met werk van oa Mankes, Voch en van der Kooi

Een bezoek aan museum Belvêdère in Oranjewoud is nooit een straf. Maar een notitie aan mijzelf is wel om het museum niet vanuit Oranjewoud/Heerenveen te benaderen, maar vanuit de Knipe. De Woudsterweg vormt dan een mooie prelude op de landschappen van de jong gestorven vroeg 20e eeuwse schilder Mankes die daar te zien zijn. Die bovendien woonachtig was in de Knipe (en daar ook werkte).

Niet onbenoemd wil ik het digitale werk van de fotograaf Voch laten. Zijn kunst is in de huidige tentoonstelling tegenover dat van Mankes gezet. Dat rijmt als je kijkt naar hoe Voch zichzelf portretteert en hoe hij in stijl teruggrijpt op de eerste helft van de 20e eeuw. Maar het schuurt ook: Mankes oogt maar al te serieus en humorloos als je het afzet tegen het veel vrijere werk van Voch.

Voor mij sprong echter het werk van Jan van der Kooi er het meest uit. Een zaaltje was gewijd aan zijn landschappen. En dan waren er zijn zelfportretten getiteld: Wie ben je als er niemand kijkt?
Van der Kooi (die een meestertekenaar is en wiens stijl wordt vergeleken met de 17e eeuwse Hollandsche meesters) werkt niet uit de contouren van het gezicht, maar vanuit de vlakken die ontstaan als hij zijn zelfgemaakte inkt aanbrengt op het papier. Soms oogt hij welhaast clownesk. Soms is er vooral een intense blik waarneembaar. Maar altijd is zijn persoonlijkheid te zien.

Sfeerimpressie Belvédère

Bekijk ook de website van Belvédère.

Zelfportretten week 13

Tot slot de zelfportretten die ik deze week maakte. Geënt op experiment: Wat werkt wel en wat niet? Door snel te werken hoop ik bovendien krampachtig perfectionisme en pleaserig tekenen te vermijden en iets van expressie toe te laten.

Tags: #edwardsdailydrawing, Edward's dagelijks zelfportret, museum
Geplaatst op: maart 28, 2025