Het maken van een zelfportret blijkt een ideale manier om de werkdag mee te starten. Aanvankelijk liet ik heb bij de tekening, maar later schreef ik er ook bij. Spieren los, hoofd leeg, klaar om aan het werk te gaan. Maar ook: Reflectie. Letterlijk. Persoonlijk werk.
Maar de hang naar perfectionisme los laten, bleek lastig. Ik betrapte mijzelf erop toch mooi te willen tekenen. Pleasend. Terwijl: Je kunt geen perfect resultaat verwachten als je in max 15 minuten je eigen tronie tekent.
Dit veranderde toen ik een aantal kunstenaars op bezoek had. Ze stimuleerden me om vrijer te werken. Vanuit de geruststelling dat het met mijn vaardigheden wel goed zit, maar in de eigenheid valt nog een wereld te winnen.
Sinds die tijd werk ik weer wat losser, en durf ik een aantal zelfportretten ook wel te tonen. Vandaar deze blogpost: Een wapenfeit in mijn strijd tegen perfectionisme en pleasen. Voor dat laatste woord zoek ik nog een goede Nederlandse term.
Wil je meer weten over mijn autonome werk? Klik hier.
Ook in mijn vrije werk wilde ik wat losser komen. Dus werkte ik sneller en vooral ook expressiever.
Boom tegen groene achtergrond – Edward Kobus
Boom tegen rode achtergrond – Edward Kobus
Inkijkje #25001 – Edward Kobus
Inkijkje #25002 – Edward Kobus
Twee inkijkjes, beide gebaseerd op dezelfde schets die ik maakte van mijn werkruimte.
Ik ga binnenkort ook nog wel een prequel voor deze post schrijven, met een selectie uit de ongeveer 350 zelfportretten die hieraan vooraf gingen.