Elke dag een tekening: Eindoverzicht | #EdwardsDailyDrawing

Ik had het er met mijn vader over. Dat ik portretten het moeilijkst vind. Omdat het zo makkelijk misgaat. Een iets te hoog voorhoofd of een iets te smalle mond en een bekende is ineens een vreemde. Helemaal moeilijk vind ik het om een bekende te portretteren. Dat maakt het moeilijker om een gezicht te zien zoals het is. Objectief.
Mijn vader vond het een mooie uitdaging voor mij om een portret van hem te maken. En of dat een mooie uitdaging was! Maar ik slaagde. Alles viel goed. De juiste verhoudingen, de juiste oogopslag. Als dat eenmaal staat dan is de rest bijna een invuloefening. Zeker met zoveel snor en neus… Een tekening waar ik erg trots op ben.

Zondag besloot ik het voor mezelf iets makkelijker te maken. Een techniek die ik eerder al eens had geprobeerd wilde ik nogmaals uittesten. Figuren ruimtelijk opzetten door te ‘krassen’. Het werkt snel maar ook effectief. Een paard staat in een paar minuten. Het enige wat dan nog moet is schaduwen aanzetten met een wat dikkere pen. Een erg fijne techniek ook om mee te nemen naar buiten. Om snelle impressies te maken.

De laatste in de serie! Aanvankelijk wilde ik een zelfportret maken. Maar dat bleek geen succes, de verhoudingen stonden net niet goed. Dat leverde frustratie op. Ik besloot dan maar in het wilde weg te gaan schetsen. Ik weet niet meer hoe ik er op kwam, maar ik moest denken aan Japanse prenten uit de 19e eeuw. Een landschapje ontstond. Vervolgens bouwde ik een bouwwerk dat heel makkelijk symbool zou kunnen staan voor het project wat ik aan het afronden was. Een huis gebouwd naar eigen inzicht, het staat meer op karakter en wilskracht dan wat anders. De wetten van de zwaartekracht tartend. Midden op zee. Weids uitzicht.
Een beetje eenzaam misschien -tekenen doe ik niet voor de gezelligheid- zit bovenop de eigenaar van het huis te lezen. Hij heeft een hengel uitgeworpen en vertrouwd erop dat er gebeten zal worden. Maar wacht, zou hij daadwerkelijk lezen? Wel nee, hij denkt al weer na over zijn volgende creaties.

Ik zat in de bibliotheek. Had een schetsboek mee. Ik besloot spontaan maar eens mijn omgeving te tekenen. Op een manier die ik nog nooit eerder intensief verkend had. Met pen, en dan vooral het toepassen van kruisarcering. Op dit principe ben ik nog vaak teruggevallen, al is het ook vrij intensief.

Een tekening uit mijn eerste week #EdwardsDailyDrawing. Mijn oude sneakers, naar model getekend met potlood en inkt. Vervolgens digitaal ingekleurd. Nadat ik een tijdje zat was van het kleuren op de computer heb ik deze techniek later nog veel meer toegepast. Ik vind vooral het gegeven dat de basis van de tekening nog altijd ligt in fysieke materie (papier, potlood en inkt) interessant. Dat geeft in mijn beleving een stukje authenticiteit mee die blijft, ook na het digitaal ingekleurd te hebben.

Ik had al wel eens vaker met waterverf gewerkt. Vaak vond ik het maar frustrerend. Waterverf laat zich maar moeilijk dirigeren. Toch besloot ik het materiaal te temmen, en het te gebruiken om er dit cassettebandje mee in te kleuren. Toch zit de grootste overwinning niet in het hoofdonderwerp. Het zit hem in de achtergrond. Daar heb ik geleerd meer gebruik te maken van de grilligheid die waterverf kan hebben, en dat juist het onvoorspelbare gedrag van het materiaal bij deze tekening zorgt voor dynamiek.

Een tekening naar werkelijkheid, maar dan wel vanuit een perspectief dat niet het mijne was. Ik heb hier kunnen spelen met de werkelijkheid, zonder daar concessies aan te doen. Vrij om naar eigen inzicht te tekenen.

Mensfiguren. Ik had besloten dat, als ik een beetje serieus tekenaar wilde zijn, ik ook mensfiguren moet kunnen tekenen. Deze tekening maakte ik voor Vinyl50, op basis van een dan net verschenen album van Courtney Barnett. Ik vond (en vind) de titel prachtig en ontwapenend. Ik wilde het daarom verbinden aan het beeld van ‘de Denker’ van Rodin. Die verheven denker is ineens een stuk menselijker.

Een van de eerste tekeningen waarop ik vanuit een inspiratieloze situatie toch een vernieuwend werk heb opgezet. Door met de richtingen van de lijnen te spelen kon ik volumes verbeelden. En door het lekker imperfect uit te voeren (niet te strak) zie je nog wel duidelijk een menselijke hand, waar anders een strak grafisch werk misschien meer voor de hand liggend was geweest.

Een beetje een romantische hang naar het verleden is mij niet vreemd. In deze tekening heb ik die hang gebruikt om een nostalgisch plaatje te creëren van mij en mijn lief. Een belangrijke tekening, tot dan toe heb ik me maar weinig verdiept in het tekenen van auto’s. Wat toch echt een discipline op zich is.

Hier komen twee liefdes mooi bij elkaar. De net verworven liefde van het onvoorspelbare waterverf en die andere liefde: het met pen weergen van objecten.

Officer Chuck Ames. Ik had al enkele fabelkarakters uitgevoerd. Maar nadat ik deze chimpansee had gemaakt, vormde zich ineens een heel verhaal. Een detective-serie waarvan de laatste episode nog geschreven moet worden overigens…

Ik ben dit jaar erg opzoek geweest naar manieren die bij mij passen om mensen weet te geven. En dan met name hoofden. Portretten zijn en blijven voor mij grote uitdagingen. Maar ik kijk ook graag naar de wereld van de strips. In deze tekening heb ik me flink kunnen uitleven in het snel neerzetten van karakters en verschillende uiterlijken. Aan de binnenzijde van een plaat van de band Metz stond een gave foto uit de jaren ’70 van een meute toeschouwers. Die heb ik als uitgangspunt genomen om er vervolgens compleet iets eigens van te maken.

Baseerde ik eerst nog mensfiguren op foto’s en modellen, hier heb ik twee figuurtjes volledig naar eigen inzicht neergezet. Uit het hoofd dus. Verder heb ik deze tekening ge-inkt op de computer, slechts op basis van een potloodtekening. En ja, een beetje invloed van die andere Edward -Hopper weet je wel- kun je hier denk ik goed ontwaren.

Nog meer publiek. Maar dan eens met een heel ander materiaal: houtskool. Aan het einde van het jaar heb ik met een tijd lang flink uitgeleefd als het gaat om houtskooltekeningen. Het is een materiaal dat me in staat stelt om wat ruwer te werken. Groter. Grappig genoeg is deze tekening vrij klein. Het is me hier gelukt om een door mij ontwikkeld stijlfiguur in een ander medium te vatten.

Een tekening die ontstaan is door een gebrek aan inspiratie. Niks wilde lukken die dag. Uit frustratie ben ik wat gaan krassen met mijn tekenpennen. Twee vlakken met krassen die elkaar kruisten suggereerden een vogel. Dat uitgangspunt heb ik uiteindelijk verwerkt in deze tekening. Hoezo moet je geïnspireerd zijn als je wilt creëren? Je moet vooral bezig gaan.

Ik heb aardig wat gezichten getekend. En oefening baarde uiteindelijk kunst. Of in ieder geval toonbare portretten. In deze tekening lijkt daarbij nog meer te ontstaan. Een hele eigen, grafische manier van portretteren. In mijn geliefde inkt, met streepjes…

Een experiment. Al eerder had ik tekeningen volledig uit lijnen opgezet. Ditmaal was ik benieuwd als ik het zou doen vanuit geometrische vormen. In dit geval ging ik voor 1 vorm: De driehoek. In het geval van deze tekening van mijn linkerhand (eerst in potlood realistisch opgezet) levert het een goed resultaat op.

Parodie op een wereldberoemde foto: Dwarves at lunch. Wat mij betreft een belangrijke tekening omdat ik hier een heel concept in heb weten uit te beelden.

Ik had mijn jongste zoon naar de creche gebracht. Toen ik weer thuis kwam werd het net licht. Dramatische wolkenluchten hingen boven de stad. Het was tussen twee buien door. Ik heb verschillende foto’s gemaakt en ben vervolgens met links gaan tekenen. Het mooie vindt ik de imperfectie die zo consequent is doorgevoerd. Geen lijn is echt recht. Als je de auto’s afzonderlijk bekijkt dan zijn ze behoorlijk vervormd. Maar omdat de verhouding waarin alles staat tegen het realistische aanzit, en daarbij het kleurgebruik dichtbij de ware kleuren van dat moment zat, lijkt alles te kloppen. Het is een tekening waar ik zelf graag naar kijk.

Een experiment met ecoline. Gewerkt vanuit vlakken, om in een later stadium lijnen aan te brengen. Dit soort experimenten zijn leerzaam. Maar ik kan hier maar moeilijk naar kijken.

Aanvankelijk was ik best tevreden over deze tekening, die ik met een stockfoto als referentie heb gemaakt. Ik liet hem aan mijn vrouw zien. Die viel even stil en moest toen hard lachen. Om de neus. Wat zei Goethe daar ook al weer over? Juist…

Mijn hemel, wat is er met dat gezicht mis gegaan… Mijn theorie: Een goed geklede man liep over straat. Een vrachtwagen met aambeelden parkeert in, achterwaarts. De chauffeur ziet de goed geklede man over het hoofd. De twee komen met elkaar in botsing. De vrachtwagenchauffeur bemerkt de klap maar is eigenwijs. Hij rijdt even vooruit, om vervolgens nogmaals achteruit in te parkeren.  Hierbij rijdt hij over het hoofd van de ongelukkige maar nog steeds goed geklede man, die dit wonderlijk genoeg overleeft. Na een lange periode van revalidatie blijkt de nu goedgeklede maar mismaakte man piano te kunnen spelen. Het leidt echter niet af van zijn gezicht…

Gemaakt voor een goede vriend die net een nieuw appartement had betrokken. Alle Leeuwarder hoogbouw kan hij zien vanaf de 7e verdieping. Behalve deze.Hoewel ze, bouwkundige gezien, een mislukking is, heeft menig Leeuwarder deze scheefgezakte toren in zijn hart gesloten. 120 meter had de Oldehove moeten worden. Vergezeld door de St. Vituskerk. Een van veraf te herkennen torenspits. De ambities waren groots!
Eenzaam en stomp staat ze nu aan de rand van het Oldehoofsterkerkhof. Toeristen opwachtend. Leunend. Nonchalant misschien, maar ook trots.
Want als je faalt, faal dan met verve.

Meneer de Bruin, held van het eerst uur en vooral in de eerste maanden veelvuldig terugkerend onderwerp.

Soms doe ik per ongeluk wel eens wat goed. De dag nadat ik deze tekening had gemaakt, bleek de verjaardag van deze dromer te zijn. En hoewel hij er niet meer is, droom ik met hem mee.

Een pentekening van de Kanselarij te Leeuwarden. Tot diep in de nacht aan gewerkt, blij dat het gewaardeerd werd…

Uit de Leeuwarder Courant van woensdag 17 februari. (klik om te vergroten)