Professioneel de toerist uithangen

Mijn vakantie voerde mij naar Italië dit jaar. Toscane om precies te zijn.
Het bleek zeer productief. Al het luieren dat ik daar gedaan heb. Helemaal omdat ik het grondig heb aangepakt: Ik heb me zoveel mogelijk als een ietwat onwetende toerist gedragen!

Tot voor kort voelde toerist zijn voor mij als iets kwalijks. Ik moest denken aan stellen in Parijs, die in matchende trainingspakken langs de Seine lopen, om luid lachend “BONSJOER” te roepen naar de locals.

Ik moest denken aan stellen die in matchende trainingspakken luid “BONSJOER” roepen naar de locals.

Of hordes zwaarlijvige Engelsen die al bierdrinkend de Griekse stranden bezetten. Frikadellen aan de Spaanse costa’s. Barby. Sterretje… Weinig positieve associaties. -Met alle respect-

Ik deed daarom altijd mijn best om rond te lopen alsof ik alle lokale gewoontes kende, alsof ik thuis hoorde op de plek waar ik vreemd was. Er volkomen in opgaan. Assymilatie.

Daar ben ik van terug gekomen.

Overgave
Dit jaar heb ik mij volledig overgegeven aan het toerist zijn. Blanke kaaskop gewapend met een fototoestel. Zwoegend achter de buggy. Of anders met een driejarige in mijn nek. Radeloos om me heen kijkend.

Wat een bevrijding. Wat een inspirerende ervaring! Al goed, ik droeg geen heuptas. Maar ik heb ongegeneerd foto’s gemaakt van toeristische trekpleisters, kapelletjes, Italiaanse mensen, huizen, muurschilderingen (zie foto bovenaan) en wat al niet meer.

Verbazing
Ik heb me deze vakantie verbaasd over de Italiaanse gebruiken. De onbezonnen rijstijl van die mensen. Hun fantastische eten. Hun ultieme koffie. Maar ook de manier van communiceren en organiseren. Die is mij vreemd.

Vele malen vroeger dan de lokale bevolking, begon ik aan het avondeten. Bestelde ik anti-pasta’s, primo’s en secundi’s in willekeurige volgorde, die vervolgens tegelijkertijd werden geserveerd.
Al goed, dacht ik. Ik doe het fout. Maar ik doe het goed als toerist!

Polder
Mijn referentiekader ligt in de polder. Maar ik kijk graag voorbij de dijken. Mijn blik open en naïef. Zoals een kind: Onbevangen en Onbeschaamd.
Maar natuurlijk wel respectvol naar mijn gastland. Ik ben uiteindelijk redelijk welopgevoed. Mogelijke ongepaste acties komen allemaal voort uit onwetendheid.

Die naïviteit maakte me deze zomer vrij. In mijn hoofd. Een mindset die me anders deed kijken naar mijn omgeving. Zonder dat ik me daar aanvankelijk bewust van was. Het verrijkte mijn ideeën. Het maakte me bewuster van mijn identiteit.
Mijn blik weer fris. Even van de platgetreden paden af.

Voornemen
Voor mij is het een nieuw voornemen: Elke maand minimaal 1 keer even echt de toerist gaan uithangen. Mijn eigen stad gaan fotograferen. Of in Maastricht, in het Fries, de weg gaan vragen. Handen en voeten, dat werk. Het draagt bij aan mijn designersblik. Professioneel de toerist uithangen.

Ergens is het gek dat vakantie een vrijetijdsbesteding is. Ik zit nu vol met energie. Ik loop over van ideeën.
Maar ik denk niet dat de belastingdienst het met me eens zal zijn wanneer ik mijn uren op het strand, waar ik zandkastelen bouwde met mijn oudste zoon, noteer als gewerkte uren.

Het zij zo, het is een investering die ik graag voor eigen rekening neem.

Video: Julian Casablancas – Tourist

Tags: creativiteit, ondernemen, professional, toerist
Geplaatst op: september 17, 2014